Dinsdag 24 april : ... met de bus van Cambodja terug naar Thailand en het laatste avondmaal.

Bye bye Siem Reap met de bus naar de laatste avond in Bangkok.

Rustige nacht, valiezen klaarmaken en uitchecken is al routine. Ontbijt op het dak, zien bij het ontbijt onze Chinese medemensen het eten binnenschuiven, 5 borden is normaal en een 10 broodtoosten per persoon ook ... onze honger is al over (we spreken nu al af dat we morgenvroeg in Bangkok gaan ontbijten in het restaurantje naast het hotel).

Mooi op tijd onze taxi ... oeps een tuktuk ... voor drie ? met alle bagage ? ge meent het ? Yep, ... no problem ... geplet tussen onszelf en de valiezen, wijlen weg, gelukkig niet te ver en ja ... nu al denken we al dat de Noren gelijkZaterdag 21 april : van Vietnam naar Cambodje hadden, we hadden beter ook een vliegtuig genomen ... we zullen dat vandaag nog een paar denken, zeggen en roepen, ...
Het busstation betekent in dit geval een sjofel lokaal met een tafel, een hangmat, een kapotte zetel en één gedateerde bus van KIA... dat ziet er goed uit 😱.

Vertrek voorzien om 8h, direct Siem Reap - Bangkok. .. werkelijkheid, vertrek om 9h30 en den boemeltrein van Brussel naar Sint Gillis stopt minder, de chauffeur zijn GSM.s stopt niet met bellen,daar iemand (vermoedelijk allemaal nichtjes en kozijntjes) oppikken, afzetten, pakje meenemen, stoppen, doorgeven ... ne mens moet toch iets bijverdienen ...

Tweede chauffeur erbij en dan echt weg, een koekje, een warm watertje, koude koffie, ... de service kent geen grenzen .... (waarom hebben we toch niet het vliegtuig genomen ...).

Aan de grens, vliegen we van de bus, geen uitleg, ze gaan ons terug oppikken ergens in Thailand .... Cambodja verlaten ging nog vrij vlot, camera en vingerafdrukken worden gecontroleerd en “boef” ne stempel en dan door niemandsland (niets van instructies) en dan Thailand terug binnen ... met meer dan 1000 te wachten in de hitte ... één loket open - echt waar - (ha ja het is lunchtijd omdat de bus te laat vertrokken is, allerhande extra stops gedaan hebben en omdat het nu éénmaal middag is ...) ... we smelten, willen een Thai of buschauffeur afmaken ... na een 30 minuten zonder enige beweging, staande in een verse plas en dit zonder regen noch ons te bepissen komt een verveelde ambtenaar vertellen dat de buitenlanders beneden sneller zullen geholpen worden (sorry locals ...)
Nog een 20 minuten en we zijn er door .... nu nog die bus vinden ... na wat wandelen (straks zijn we in Bangkok) ziet een Canadees koppeltje  backpackers de bus staan .... (WAAROM hebben we het vliegtuig niet genomen) ... ach ja alles wat je niet doodt maakt je sterker.

Na nog vele uren komen we om 18h30 toe in het centraal busstation, vertraging 2h30 ... we zijn er, en onze brave chauffeur is blijven wachten, wijlen terug naar ons eerste hotel Bangkok City hotel, check-in, douche en we zijn er klaar voor. 
Met onze Noren een aperitiefje en wachten op onze Deense, die komt eraan en is blijkbaar ergens een tas vergeten en ze weet niet wat erin zit en ons lokaal contact heeft sec gezegd dat ze haar niet kan helpen. 
Ann belt ons contact in Vietnam en hij begint te zoeken, in ieder geval hij doet moeite al zullen we vandaag niets meer horen, hij laat weten het is niet achtergebleven in het laatste hotel, op onze foto’s zien we Helle enkel met één tas ... misschien al langer kwijt ? Ze weet het niet ... gaat daarmee naar de oorlog. In ieder geval, pas, geld, juwelen, telefoon en tablet heeft ze nog ... dus sowieso geen dure of onmisbare dingen.

We laten het niet aan ons hart komen en gaan naar een chique restaurant en laten ons als groepje voor de laatste keer een goed gaan ... lekker eten en drinken, eerste rij met zicht op de rivier en het vuurwerk .... busavontuur is bijna vergeten .... bijna ... waarom hebben we toch het vliegtuig niet genomen ...

En morgen ... nog laatste uren in Bangkok en ‘s avonds begint de lange reis huiswaarts, ... maar dat zien we morgen wel weer ...



Ann en Luc